نماز اولیاء خدا

سرمشق ما در زندگى، در معاشرت، در جهاد و در عبادت، پیشوایان معصومند.
نماز آنان نیز براى ما الگو است.
هر چه انسان خداشناس‏تر باشد، عبادتش عمق بیشتر داشته و عاشقانه‏تر و عارفانه‏تر خواهد بود.
پیامبران و اولیاء خدا، بخاطر عشقى که به خدا داشتند، بیش از همه عبادت مى‏کردند. همواره به یاد خدا بودند، سجده‏هاى طولانى، رکوع‏هایى مستمر، نماز شب‏هایى همراه با گریه و دعاهایى از دل برخاسته داشتند.
دلیل آنکه حضرت ابراهیم به مقام «دوستى خدا» رسید و «خلیل اللَّه» شد، سجده‏هاى طولانى او بود.(1)
حضرت موسى، پس از هر نماز، سمت راست و چپ صورت خود را بر خاک مى‏نهاد.(2)
امام کاظم علیه السلام بعد از نماز صبح، سر به سجده مى‏گذاشت و تا پاسى از روز، در حال سجده بود.(3)