نماز اولیاء خدا

سرمشق ما در زندگى، در معاشرت، در جهاد و در عبادت، پیشوایان معصومند.
نماز آنان نیز براى ما الگو است.
هر چه انسان خداشناس‏تر باشد، عبادتش عمق بیشتر داشته و عاشقانه‏تر و عارفانه‏تر خواهد بود.
پیامبران و اولیاء خدا، بخاطر عشقى که به خدا داشتند، بیش از همه عبادت مى‏کردند. همواره به یاد خدا بودند، سجده‏هاى طولانى، رکوع‏هایى مستمر، نماز شب‏هایى همراه با گریه و دعاهایى از دل برخاسته داشتند.
دلیل آنکه حضرت ابراهیم به مقام «دوستى خدا» رسید و «خلیل اللَّه» شد، سجده‏هاى طولانى او بود.(1)
حضرت موسى، پس از هر نماز، سمت راست و چپ صورت خود را بر خاک مى‏نهاد.(2)
امام کاظم علیه السلام بعد از نماز صبح، سر به سجده مى‏گذاشت و تا پاسى از روز، در حال سجده بود.(3)

امام سجاد علیه السلام در سجده به قدرى نام خدا را تکرار مى‏کرد و سجده را طول مى‏داد که وقتى سر بلند مى‏کرد، بدنش خیس عرق بود.(4) به آن حضرت از آن جهت «سجّاد» گفته‏اند که سجده‏هایى طولانى داشت و آثار سجده در پیشانى و مواضع سجودش آشکار بود.(5)
حضرت على علیه السلام آن قدر رکوع طولانى داشت که عرق، از ساق پاى او جارى مى‏شد.(6)
پیامبر خدا، شیفته نماز بود و چنان دلبسته به آن بود که براى رسیدن وقت نماز، لحظه شمارى مى‏کرد و چون وقتش مى‏رسید، چنان بود که گویا کسى را نمى‏شناسد، و به نماز مى‏شتافت.(7)
آن حضرت مى‏فرمود:
خداوند، نور چشم مرا در نماز قرار داده و آن را در نظرم محبوب ساخته است. انسان گرسنه و تشنه وقتى آب و غذا مى‏خورند، سیر و سیراب مى‏شوند ولى من هرگز از نماز، سیر نمى‏شوم.(8)
وقتى آن حضرت نماز مى‏خواند، دلش لرزان و هراسناک بود و از خوف خدا مى‏لرزید.(9)
رسول خدا، بخش عمده‏اى از شب را به عبادت مى‏گذراند.
حضرت على علیه السلام در نماز، از خود بیخود مى‏شد و رنگ از چهره‏اش مى‏پرید.
پیامبر صلى الله علیه وآله مى‏فرمود: من بهشت را براى شما ضمانت مى‏کنم، به شرط آنکه مرا با سجده‏هاى طولانى یارى نمائید.(10)
قرآن، سیماى یاران حضرت محمد صلى الله علیه وآله را چنین بیان مى‏کند:
«تراهم رکّعاً سجّداً یبتغون فضلاً من اللَّه و رضواناً سیماهم فى وجوههم من اثر السجود»(11)
همراهان پیامبر را مى‏بینى که اهل رکوع و سجودند، رحمت و رضاى خدا را مى‏طلبند، و اثر سجود بر سیمایشان آشکار است.
امام صادق علیه السلام جز بر خاک مزار امام حسین علیه السلام سجده نمى‏کرد، و مى‏فرمود: سجده بر تربت حسین علیه السلام نورانیّتى دارد که همه پرده‏هاى مانع را پاره مى‏کند.(12)
روشن است که سجده بر تربت سیدالشهداء، الهام دهنده فداکارى در راه دین و جهاد و شهادت در راه خدا است و نمازگزار را با فرهنگ شهادت و مبارزه که در کربلا جلوه کرد، آشنا مى‏سازد.
درباره نماز اولیاء خدا و انسان‏هاى والا، نمونه بسیار است که در این خلاصه نمى‏گنجد.
امید است که حالات معنوى آن پیشوایان، سرمشق ما باشد.

---

1) مستدرک وسائل، ج 1 ص 329 .
2) قصارالجمل.
3) قصارالجمل.
4) بحارالانوار، ج 82 ص 137 .
5) وسائل، ج 4 ص 977 .
6) بحارالانوار 7 ج 82 ص 110 .
7) سنن النبى، ص 251 .
8) سنن النبى، ص 269 .
9) سنن النبى، ص 269 .
10) مستدرک وسائل، ج 1 ص 329 .
11) سوره فتح، آیه 29 .
12) بحارالانوار، ج 103 ص 135 .